.

- με λένε Νάρκισσο, Νάρκισσο Μοναχό

 και μένα Ηχώ

                                                          

                                                         καμιά φορά θέλω να φωνάξω δυνατά μέχρι να φοβηθεί ο ήχος

                                                              εχει μαύρες τρύπες εκεί έξω και ρουφάν την ένταση.
 
                                                          πάλι ωραίος θα είναι ο ουρανός και πάλι θα έχει άστρα
                                                          θα λείψουν μόνο οι ψίθυροι απ τις συνομιλίες

                                                               και αυτοί υπήρξανε αντικανονικά

                                                          και αυτοί αυτοβούλως έβγαιναν
                                                          και με τον θόρυβο που κάνουνε, η γη χορεύει δίχως άξονα

  Μήπως δεν φταίει καθόλου, μα καθόλου ο έρως -εξηκολούθησε να σκέπτεται μ' αιμάσσουσαν καρδίαν η Υβόννη. Μήπως φταίει ο τρόπος με τον οποίον αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι τον έρωτα, τόσον εις το ατομικόν, όσον και εις το κοινωνικόν επίπεδον; Μήπως, αν δεν έμπαινε στη μέση το λεγόμενον «αίσθημα» κι η λεγομένη «ηθική», θα ημπορούσε τότε μόνον να είναι ο έρως τέλειος και απλός και εύκολος, επ' άπειρον πανήδονος κι απολύτως παντοδύναμος -όλο χαρά (μόνο χαρά), όλο γλύκα (μόνο γλύκα), χωρίς απαγορεύσεις, στερήσεις, πικρίες, διάφορα «μούπες-σούπα» κι άλλα αηδή κι ακατανόητα, όπως η αποκλειστικότης, η εντός του γάμου αγνότης κι όλη η σχετική με αυτόν απέραντη όσον και μάταια ηθικολογία και φιλολογία;
     Με τας τελευταίας σκέψεις, η Υβόννη έπαυσε να κλαίη

Ανδρέας Εμπειρίκος 

Ο Μέγας Ανατολικός

 

πυκνές αναπνοές φτιαγμένες από ομίχλη, φουσκώνουν άηχα με ήχους χωρίς νόημα.
αλλόφωνα φωνήματα. 

κάποιες στερούνται δύναμης, σε αυτές θα βάλω φθόγγους.
περπατάνε χέρι χέρι, χορεύουνε ελλειμματικά βήματα προσμονής
και περιμένουν έξοδο,
όταν θα έρθει η ώρα.