Ο χρόνος ρόδα είναι και γυρίζει
με ρυθμικό βήμα, ένα το αριστερό,
«στρέφου, ὦ χρόνε, εν σπουδή όπως ταχὺ ανέλθω»
σκαρφαλώνεις αβίαστα στον θρόνο να καθίσεις βασιλιάς
«Ποίος υπάρχει ως εμέ και τίς υπέρτερός μου;»
στην ανυπόταχτη φθορά γλυστράς, κυλάς και μάχεσαι
«Πώς εμέ τον δύστηνον ηπάτησας, ὦ κόσμε;»
τράμπα τραμπαλίζομαι
πέφτω και τσακίζομαι
και χτυπώ το γόνα μου
και γελάει η νόνα μου
και γελάνε τα παιδιά
που μου σκίστηκε η ποδιά
