* * *

 

***

*   *

 

**

 

 *

 

θέλεις είπες να αφήνεις σημάδι όταν περπατάς.
εγώ σχημάτισα πορεία στο αθόρυβο

ρούχο υπερτιθέμενης αξίας,
φορολογείται η πρόθεση και η ελευθερία
μέσα σε λέξεις με απόηχο διπλό

φοράω σε όνειρο ρούχο δανεικό
ύμνο αόριστης μορφής
συγκεχυμένης πρόθεσης παράπτωμα
η παρουσία σου και η υπόσχεσή της

μια συνήθεια είναι όλα

και το τσούξιμο και η παροπίδα

 

Α..  προδοθήκαμε, πάθαμε ανόσια.

don't you know its gonna be..

*

σε ελλειπτική  τροχιά διακτινισμού
στην έλλειψη βαρύτητας δεν ξεχωρίζει η μέθη
την μπερδεύεις με σκιές που θεν να γίνουν σχήματα

 

and they're all made out of ticky tacky

and they all look just the same

 

χρόνος σταθερής τροχιάς
μπαίνει τα πρωινά με δύναμη, κρύβεται του ήλιου και τη νύχτα γυρνά πλευρό με δυσκολία
στέκομαι μπροστά του όπως το άγαλμα στην ιστορία
ανήμπορη να σπρώξω ή έστω να τον φορτωθώ

θα εξαϋλωθούμε μαζί, ολικά, στα πρώτα δευτερόλεπτα.

 

...

που να κλείσεις το καλοκαίρι να μη φύγει..

.

- με λένε Νάρκισσο, Νάρκισσο Μοναχό

 και μένα Ηχώ

                                                          

                                                         καμιά φορά θέλω να φωνάξω δυνατά μέχρι να φοβηθεί ο ήχος

                                                              εχει μαύρες τρύπες εκεί έξω και ρουφάν την ένταση.
 
                                                          πάλι ωραίος θα είναι ο ουρανός και πάλι θα έχει άστρα
                                                          θα λείψουν μόνο οι ψίθυροι απ τις συνομιλίες

                                                               και αυτοί υπήρξανε αντικανονικά

                                                          και αυτοί αυτοβούλως έβγαιναν
                                                          και με τον θόρυβο που κάνουνε, η γη χορεύει δίχως άξονα

  Μήπως δεν φταίει καθόλου, μα καθόλου ο έρως -εξηκολούθησε να σκέπτεται μ' αιμάσσουσαν καρδίαν η Υβόννη. Μήπως φταίει ο τρόπος με τον οποίον αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι τον έρωτα, τόσον εις το ατομικόν, όσον και εις το κοινωνικόν επίπεδον; Μήπως, αν δεν έμπαινε στη μέση το λεγόμενον «αίσθημα» κι η λεγομένη «ηθική», θα ημπορούσε τότε μόνον να είναι ο έρως τέλειος και απλός και εύκολος, επ' άπειρον πανήδονος κι απολύτως παντοδύναμος -όλο χαρά (μόνο χαρά), όλο γλύκα (μόνο γλύκα), χωρίς απαγορεύσεις, στερήσεις, πικρίες, διάφορα «μούπες-σούπα» κι άλλα αηδή κι ακατανόητα, όπως η αποκλειστικότης, η εντός του γάμου αγνότης κι όλη η σχετική με αυτόν απέραντη όσον και μάταια ηθικολογία και φιλολογία;
     Με τας τελευταίας σκέψεις, η Υβόννη έπαυσε να κλαίη

Ανδρέας Εμπειρίκος 

Ο Μέγας Ανατολικός

 

πυκνές αναπνοές φτιαγμένες από ομίχλη, φουσκώνουν άηχα με ήχους χωρίς νόημα.
αλλόφωνα φωνήματα. 

κάποιες στερούνται δύναμης, σε αυτές θα βάλω φθόγγους.
περπατάνε χέρι χέρι, χορεύουνε ελλειμματικά βήματα προσμονής
και περιμένουν έξοδο,
όταν θα έρθει η ώρα.

βγήκε πάλι ο ήλιος άγριος
πέφτουν οι άνθρωποι ένας ένας
σαν πιόνια που κουνήθηκαν βίαια απ τη θέση τους

και γω με μια βουβή απόλαυση
κάθομαι πιά μακριά από τους ίσκιους

.. ψιτ που 'σαι αδερφούλα,

ξάσου

:D

- ε πως.
γιατί αυτόν; για να υποφέρει τώρα ο πατέρας του;
εγώ τουλάχιστον είμαι γριά

 (δεν νομίζω πως διαλέγει κανείς λιζάκι μου)

- ήταν έτσι γραμμένο
έτσι δε λένε; ό,τι είναι γραμμένο του καθενός.
φιλοσοφώ τώρα εγώ.
χρειάζεται και να φιλοσοφούμε λίγο.

ήμουν δίδυμη. με αγόρι!
και τι, αυτό ήταν το γερό, εμένα στα βαμβάκια με είχαν
και έφυγε αυτό! το δυνατό! και έμεινα εγώ.

και αρρώστησα και πάλι και ξανά, εδώ είμαι ακόμα.
ογδόντα τέσσερα
για στάσου,
ε..ογδόντα τέσσερα καλά δε τα λέω;

γιατί αυτόν και όχι εμένα;

( )

 τι νέα έχεις απ τον έξω κόσμο;
όταν ήμαστε στο Γαλατά, πέρναε τη σκάλα η τούλα και μου κανε τίρλι λομ
γιατί με καμες τιρλιλομ; τη ρώτησα, έ ήσουν από τότε τρελή μου λεγε

εγώ είμαι εύκολη. μπορώ να κάνω παρέα με όλους
ούτως ή άλλως, εκείνοι ζούνε πιό πολύ. εγώ τι να πω; εγώ ακούω.

"η λαική σοφία λέει πως δεν μπορεί κανείς να τα έχει όλα, και δεν έχει άδικο, η ζυγαριά των ανθρωπίνων ζωών γέρνει διαρκώς ανάμεσα στο κέρδος κα τη ζημία, το πρόβλημα είναι πως μας είναι αδύνατο, κι αυτό είναι επίσης ανθρώπινο, να συμφωνήσουμε σε σχέση με την αντίστοιχη αξία αυτού που θα πρέπει να χάσουμε και αυτού που θα πρέπει να κερδίσουμε, γι΄αυτό και ο κόσμος είναι έτσι όπως τον ξέρουμε."

Ζοζε Σαραμαγκου

κάπως έτσι και ακριβώς με αυτές τις λέξεις σκεφτόταν ο Τερτουλιάνο Μάσιμο Αφόνσο εκείνη την ώρα

Expert textpert choking smokers,
Don't you thing the joker laughs at you?

θυμάμαι που πονούσαμε απ τα γέλια

η μνήμη έχει ηλικία και πρέπει να την σέβεσαι
το ίδιο και το γέλιο σου
έχει δικαίωμα να υπάρχει χωρίς καμία θλίψη

χαράγματα

 

έρχεται η ώρα που η απώλεια υψώνει φωνή
και οι σκέψεις εξατμίζονται σε μάταιη αντίστιξη
μέσα εκεί η μόνη αλήθεια που γνωρίζω
είναι μιά φαιδρή και άοσμη ανομία.

 ...

η τιμωρία θα βγει ξυπόλητη και ελεύθερη θα ψιθυρίζει όλα όσα θέλησε να πει.
είπες πως είσαι κυνηγός και εγώ έξω απ τη φύση σου, δε θέλησα να υπάρχω
βλέπεις, τα λόγια τρέχουνε εάν υπάρξει ανάγκη.

 

 "...Ένας σωστός καλλιτέχνης διαθέτει περισσότερα. Ξέρει πρώτον να δουλεύει τα ονειροπολήματά του έτσι, ώστε να χάνουν τα πολύ προσωπικά στοιχεία που απωθούν τους ξένους και να μπορούν να τα απολάυσουν και οι άλλοι
Ξέρει επίσης να τα μετριάζει, έτσι που να μην προδίδουν εύκολα την προέλευσή τους από πηγές απαγορευμένες. Διαθέτει επιπλέον την αινιγματική ικανότητα να μεταπλάθει ένα ορισμένο υλικό, ώσπου να γίνει πιστό ομοίωμα των φαντασιώσεών του και έπειτα ξέρει να συνδέει με αυτό το προϊόν της ασυνείδητης φαντασίας του τόση αποκόμιση ηδονής, ώστε να υπεραντισταθμίζονται και να αίρονται οι απωθήσεις, τουλάχιστον παροδικά. Αν καταφέρει όλα αυτά, επιτρέπει και στους άλλους να αντλήσουν παρηγοριά και ανακούφιση από τις δικές τους απρόσιτες πηγές ηδονής του ασυνειδήτου τους, κερδίζει την ευγνωμοσύνη και τον θαυμασμό τους και έτσι έχει πετύχει με τη φαντασία του αυτά που μόνο στη φαντασία του είχε καταφέρει : τιμές, δύναμη και την αγάπη των γυναικών."

Φρόυντ

" Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις. Να μην τις πέρνει ο άνεμος"

Μανόλης Αναγνωστάκης

στη στατικότητα λίγων βημάτων,
ένα δικό μου,
ένα της στροφής του δρόμου,
και ένα του δευτερόλεπτου που θέλησε να πάρει μια απόφαση απόκοσμη,
παντρεύεται η κίνηση την σκέψη

 

"Just remember that the last laugh is on you.

 I mean - what have you got to lose?
You know, you come from nothing - you're going back to nothing.
What have you lost?"

φιου φιιιου..

 

μαμά Παχού

 

**

 

 *

 

 

τι να σου κάνει και ένα αχ

μόνο δυό γράμματα έχει

 

  

 Φίλοι που φεύγουν
Που χάνονται μια μέρα
Φωνές τη νύχτα
Μακρινές φωνές
Μάνας τρελής στους έρημους δρόμους
Κλάμα παιδιού χωρίς απάντηση
Ερείπια σαν τρυπημένες σάπιες σημαίες.

Εφιάλτες όταν το φως λιγοστεύει τα ξημερώματα.

( μα ποιος με πόνο θα μιλήσει για όλα αυτά; )

Μανόλης Αναγνωστάκης 

 

καταστροφικό γκρέμισμα του εαυτού
η απαραβίαστη μνήμη

στην επιβολή του τέλους ηττείται ο λόγος
αρνείται, θυμώνει, γκρεμίζεται ,κλαίει
τρέμει μπροστά στην θέα του ανέλπιδου

 

take me disappearing' through the smoke rings of my mind

 σου λέω για τον αόριστο. Πώς μόλις νιώσει πως ξεχνιέται, βρίζει, απειλεί, χτυπάει .

κερδίζει πάντα ο άοριστος. με φτύνει στα μούτρα, κάθεται λίγο πιό μακριά και γιορτάζει.

 

 But it's all right now

 in fact, it's a gas!

 

love is old, love is new

 

 Bang Bang Shoot Shoot

 

 

φου

 

आत्मन्

 

Careful With That Axe, Eugene

The Sounds of silence

Paul Simon - Art Garfunkel

Amara me

Film d`Amore e d`Anarchia

Old friends

Old friends, old friends sat on their park bench like bookends
A newspaper blowin' through the grass
Falls on the round toes of the high shoes of the old friends
Old friends, winter companions, the old men
Lost in their overcoats, waiting for the sun
The sounds of the city sifting through trees
Settles like dust on the shoulders of the old friends

Can you imagine us years from today, sharing a park bench quietly
How terribly strange to be seventy

Old friends, memory brushes the same years, silently sharing the same fears

 

Ο πληθυντικός αριθμός

Ο έρωτας
όνομα ουσιαστικόν
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους  ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός
οι φόβοι.
Οι φόβοι για όλα από δω και πέρα.

Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.

Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικό, γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.